حضور و غیاب در مدرسه و تاثیرات آن

مطالعات انجام شده بر روی حضور و غیاب دانش آموزان، حاکی از این است که حضور و غیاب دانش آموزان می تواند بر اثر عوامل مختلفی اتفاق بیفتد. عواملی همچون سیستم حمل و نقل نامناسب، وضعیت سلامت، و ناامنی، که بیشتر در حاشیه ی شهر ها و محله های فقیر نشین دیده میشود، از اصلی ترین دلایل عدم حضور دانش آموزان در مدرسه، شناخته میشوند.
گزارش انتشار یافته از سوی مجموعه داده های حقوق مدنی حاکی از آن است که میزان غیبت دانش آموزان سفید پوست و دانش آموزان سیاه پوست متفاوت است، و میشود گفت که دانش آموزان سیاه پوست بیشتر در مدارس غیبت دارند.
– دانش آموزان سفید پوست: ۱۴.۵ درصد
– دانش آموزان سیاه پوست: ۲۰.۵ درصد
– دانش آموزانی با خانواده هایی از کشور های لاتین: ۱۷ درصد
– دانش آموزانی با اصالت هندی: ۲۶ درصد
– دانش آموزانی که اصالت آسیایی دارند، تنها دسته ای از دانش آموزان غیر سفید پوست هستند که نرخ غیبت های آنها، حتی از سفید پوست ها هم کمتر است، یعنی ۸.۶ درصد.
هر چند که رابطه ی مستقیمی بین نرخ فقر و میزان غیبت دانش آموزان وجود دارد، اما نمی شود گفت که همه ی مدارس واقع در محلات فقیر نشین میزان غیبت بالایی داشته اند. بسیاری از این مراکز آموزشی به خانواده ی دانش آموز ها در جلوگیری از غیبت فرزندانشان کمک کرده اند.
یکی از برنامه های پیشگیری از غیبت دانش آموزان، شامل گروه هایی است که دانش آموزان را زیر نظر میگیرد تا از هرگونه غیبت آنها جلوگیری کند. این گروه ها از طریق بررسی اطلاعات مربوط به زمان حضور دانش آموزان، دلایل احتمالی برای غیبت، و یافتن راه چاره ای برای این عوامل، سعی میکنند آمار غیبت دانش آموزان را کاهش دهند. این گروه ها که معمولا تحت رهبری مدیر مدرسه است، شامل شبکه ای از معلمان، تیم بهداشت مدرسه، مشاورین، والدین مشتاق به مشارکت، مددکاران اجتماعی، و سهامداران مدرسه است.
موفقیت هایی که این نوع از گروه های حمایت‌گر با آن روبرو شده اند، اهمیت این مسئله را روشن میکند که برای کاهش نرخ غیبت دانش آموزان ابتدا باید مدارسی را شناسایی کرد که میزان غیبت در آنها بالاست، و سپس به رفع مشکلات دانش آموزان پرداخت، مشکلاتی که آنها را از شرکت در کلاس درس وا میدارد.